Alamar

 Sabiha Gokcen Havaalani'ndan yolculugum basladi.Havaalanlarini hep sevmisimdir.Kucuk bir cocukken bile ben burada yasiyacagim demisim ben.Bu yuzdendir ki bu kalabaligin icinde mutlu hissediyorum hep ben.Her irkdan her dinden bircok insanla ayni havayi solumak selamlasmak belkide bir kahve icmek mutlu kiliyor beni.Derken kahvemi aldim ve en sevdigim kiliga burundim.Ucak giris kapilarinin basladigi yerde elimdeki hirkami yere koydum ve oturdum ustume gelen gideni izliyorum.Biri geldi oturdu yanima bosna hersek yolcusu bi universite ogrencisi muhabbet ettik kahvemizi ictik.Ne guzel duygudur bu.Benim kapim acikdi dedim iyi bak kendine yolcu dedim ilerlerken.

 

Havada ne kadarda sicak bindim hemen ben.Bi an aklima nasil olsa -82 ye cikacagim geldi en son binen ben oldum.Ve sok sok Almanya ucaginda bes parmagi gecmeyen alman var.Sasirilacak bi durum degil aslinda ama tuhaf.Sanki Turkiye ici seyahatteyim.Kapatiyorum gozlerimi az sonra.

Beni hic birakmayan arkadasimda yanimda tabi en buyuk keyfim kitaplarim.Ama ne yaziktirki yanimdaki kadin soru sormaktan okutmuyor ve kapatip uyumak zorunda kaliyorum bianda.Ve inis Vize kontrolde ufak bi sikinti yasadim bunu cok fazla paylasmayacagim cunku hepimiz biliriz ki ne kadar cok irkci degilsek o kadar cok irkcilar.Ulkeye girisimi yapiyorum ve beni karsilayan kucuk ailemin yaninda buluyorum kendimi sinirli ve bir okadarda uzuntulu...Sebebini daha sonra paylasacagim sibir bozucu kucuk bi olay yasadim.Ve ben bununda iyi tarafindan bakiyorum ve sadece gulumseyerek bakmak istiyorum tum insanogluna.Hepimi esitiz hepimiz guzeliz ve hepimiz ne olur Insan olalim..