Hayattaki tesadüflere ne kadar inansamda içinde ki o gerçeklik payına inandıramıyordum kendimi.Sonrasında o evin içinde buldum kendimi.Daha önce eşine hiç rastlamadığım duvar.Bu duvar boydan boya mantar panoyla kaplıydı.Uzarinde okumaya cesaret edemediğim yığınla notlar vardı.Belliydi benimde oraya birşeyler yazacağım.Kafamı sağ tarafa çevirdiğimde içeri sızan hafif bi gün ışığıyla birlikde şahşahlı bir keskin perde aldı gözümü.Meraklanıyordum,ileriye doğru yürüyordum kulağıma muzik sesi geldi hemde 90'lardan kafamı içeriye doğru uzattığımda suların jakuziye dans ederek düştüğünü görüyordum.Bu muzikle suyun dansını ilk defa görüyordum.İzlemeye koyuluverdim bian.Ne kadar izlediğimi bilmiyorum.Sanki uyandım ve biraz daha ilerledim.Kocaman bir televizyon karşısındaki gri l koltuğuyla beraber bana sinema salonunu anımsattı rahat bi sinema salonunu ama.İlerledim oturmak istedim ayaklarıma değen püsküllü halılar dikkatimi çekti yine.Onlarda çok ilğinçti her bir püskülü aynı yöne bakıyordu bana birşeyler anlatmak ister gibi.Oturdum gri l koltuğa.Griydi sanki ne beyaz olmayı becerebilmiş nede tam siyaha kapatı vermiş kendini.Çok rahattı.Başımı kaldırdım ve çaprazımda duran boydan boya fotoğraf çerçeveleriyle dolu olan o dolabımsı birazda kütüphaneyi andıran o köşe.Bakmak istedim hepsine teker teker ama çok faazla anıyı yaşayabilcek gibi durmuyordum ben.Çünkü bilirdim ki hepsi oraada sadece çerçevesiyle durmuyordu anılarını baktıkça yaşatıyorlardı.Göz gezdirdim biraz yakından.Baktıklarımın bittigi yerden kaldırdım kafamı.Anlamlarını beynimde canlandırarak gözümü yan duvarda asılı olan kocaman bir şehir manzaralı tablo aldı.Kalabalık gördüm onu birazda yorgundu.Büyük bir tezat yanyanaydı.Anlayabilene aşk olsun.Arkamı döndüm ve pencereye doğru koşar adımlar attım perdeyi açtım camı açmadan baktım dışarıya.Küçük bahçeliydi burası ama asla müstakil değildi.Hiç benzemiyordu.Daha neler vardı çok merak ediyordum ama bu kadar yeter dedim tekrar koşar adımlarla kendimi kapının önüne attım.Belki bir daha gelebilirim bir daha beni neler beklediği düşünceleri beni bayağı düşündürecekti.Hikayeler öğreneceğimi düşünüyordum.
Herkesin bir hikayesi vardır.Kimi anlatmak ister dinleyeni yoktur.Kimi ise anlatmak istemez ama gözleri herşeyi anlatmak ister gibi bakar.Hikayeler ise birbirlerine benzer olduklarını sanırlar.Aslında çoğu benzemez sadece anımsatır.Ben gözlere inanırım hikayeleri en içten ve anlamlı onlar kılar.Onların içinde kaybolurum.Her bir cümlesini yaşarım.Gözlerinin içindeki o acıyı,hırsı görmek benzer kılıyordu benimkisini belkide.Garip bulduğum bir diğer kısım ise yaşadığın hayata dair yaşadığın belkide yaşayacak olduğun birçok anı gibi düşüncelerini karşı tarafdan dinlemek büyüleyiciydi.Benim de 90's sevmek gibi.Senin ise sandığın o sanatın aslında ondan dinlemek gibi yıllarını çalan ve o yılların izlerini bırakan herşey.Yaşananlar aldatıcı,kötü olsa bile güzel.Yada ben güzel tarafından bakma taraftarıyım.Nedeni ise bildiğimiz gibi artık tecrube olsun,tesaduf olsun.Tesaduf demişken benim o eve girmemde tesaduf oldu.Hemde hiç farkında olmadığım bir tesadüfün içinde.Buna inanmak istiyorum birçoğumuzun yaptığı gibi.Buna inanarak söylemek istiyorum değildi..
Yazmıştım birkaç gün önce defterime ilk defa Kasım ayı benim için hızlı geçiyor,huzursuz vc huysuz.Takvime her baktığımda,ilerliyor olması şaşırtıyordu ağır ağır çok hızlı geçtiğimiz günler.Belki de bu tesadüf yüzündendir..Bilinmez.Ama kırık kalpler elbet birgün kavuşur.Yada birbirlerini tamamlarlar......
mihrabilir
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder